Instituti Italian i Kulturës ka kënaqësinë të bashkëpunojë me Teatrin Eksperimental Kujtim Spaghivogli në Tiranë për realizimin e shfaqjes “Lo Straniero” (I Huaj), me regji nga Andrea Jonathan Bertolai i MAT-Movimenti Artistici Trasversali.
Regjisori do të jetë në Tiranë nga data 15 deri më 29 tetor për audicionet për shfaqjen, e cila do të dalë në skenë në muajin dhjetor.
Lo Straniero – Përmbledhje
Lo Straniero tregon historinë e Meursault, një punonjës apatik dhe indiferent që jeton në Algjer. Pas vdekjes së të ëmës, që e përballoi me një shkëputje totale emocionale, jeta e tij merr një kthesë tragjike kur vret një burrë pa asnjë arsye, i verbuar nga dielli dhe nxehtësia. Gjatë gjyqit të tij, Meursault gjykohet më shumë për pandjeshmërinë dhe refuzimin e normave shoqërore sesa për vetë krimin. I dënuar me vdekje, ai përballet me absurditetin e ekzistencës dhe në fund pranon indiferencën e botës. Përmes një rrëfimi të rrallë dhe intensiv, vepra eksploron tema të tilla si tjetërsimi, gjykimi shoqëror, liria individuale dhe kuptimi (ose mungesa e kuptimit) i jetës, duke mishëruar filozofinë e absurdit të Camus.
Motivimi – Vënia në skenë e veprës “I huaji” i Albert Camus, ofron mundësinë për të eksploruar tema universale dhe të thella që vazhdojnë të jehojnë në shoqërinë bashkëkohore. Figura e Meursault, me apatinë e tij emocionale dhe refuzimin e normave shoqërore, përfaqëson tjetërsimin e individit në shoqërinë moderne, një temë që mbetet e rëndësishme edhe sot. Rrëfimi trajton çështje të drejtësisë, moralit dhe identitetit, duke ftuar publikun të reflektojë mbi marrëdhënien me normat shoqërore dhe gjykimin kolektiv. Gjyqi i Meursault shndërrohet në një simbol të fuqishëm të dinamikës së përjashtimit dhe kontrollit shoqëror, duke ilustruar se si shoqëria mund të dënojë jo vetëm veprimet, por edhe botëkuptimet që sfidojnë normën. Për më tepër, vendosja në Algjeri, një kontekst kolonial që nxjerr në pah tensionet kulturore dhe dehumanizimin sistemik, e pasuron më tej rrëfimin, duke lejuar reflektim mbi identitetin dhe tjetërsinë. Performanca gjithashtu mund të stimulojë diskutime mbi çështjet aktuale, të tilla si menaxhimi i tjetërsimit dhe dinamika e përjashtimit, e pranishme në konfliktet bashkëkohore. Së fundmi, vënia në skenë e veprës “I Huaj” na lejon të angazhohemi me filozofinë e Camus-it mbi absurdin, duke e ftuar publikun të marrë në konsideratë absurditetin e jetës dhe kërkimin e kuptimit në një botë indiferente. Përmes kësaj shfaqjeje, ofrohet një platformë për një ripërpunim kritik dhe krijues të këtyre temave, duke e bërë veprën “I Huajin” një vepër jo thjesht për t’u lexuar, por për t’u përjetuar dhe diskutuar.
Shënim i regjisorit – Jonathan Bertolai
Në këtë përshtatje të veprës “I Huaji” të Albert Camus, qëllimi im është të eksploroj kompleksitetin e përvojës njerëzore përmes figurës së Meursault, një personazh që përfaqëson absurdin dhe indiferencën ekzistenciale. Do të nxjerrim në pah alienimin dhe shkëputjen e tij nga realiteti, duke krijuar një atmosferë që pasqyron boshllëkun dhe vetminë që e rrethojnë. Do të punoj me pesë aktorë: protagonistin Meursault dhe një grup prej dy aktoresh dhe dy aktorësh që do të alternojnë në skena ansambël dhe individuale, duke luajtur figura kyçe në histori. Skenari do të jetë minimalist, i zhveshur në thelb, duke i lejuar publikut të përqendrohet tek emocionet dhe ndërveprimet mes personazheve. Ndriçimi do të përdoret për të krijuar kontraste të forta; do të punojmë me ngjyrat e sugjeruara nga romani, veçanërisht në lidhje me qiellin dhe rrezet e diellit që duket se ndryshojnë ekuilibrin e Meursault. Tingulli do të jetë një prani e vazhdueshme në shfaqje: deti, fshati, zërat e ndryshuar dhe të filtruar nga ndjeshmëria e protagonistit.
Dizajni i kostumeve fillimisht do të ndjekë një qasje realiste dhe të diferencuar: Meursault ka të ngjarë të evoluojë gjatë rrjedhës së historisë, ndërsa personazhet e tjerë do të ndryshojnë në lidhje me skenën. Në fund të fundit, ky produksion synon të nxjerrë në pah thellësinë e absurditetit dhe indiferencës që përshkon ekzistencën e Meursault, përmes një qasjeje vizuale dhe dëgjimore që angazhon emocionalisht shikuesin. Zgjedhja e një skenografie minimaliste, e ndërthurur me përdorimin e duhur të dritës dhe tingullit, synon të krijojë një mjedis që pasqyron boshllëkun dhe vetminë e protagonistit, duke lënë hapësirë për emocionet dhe reflektimet e publikut. Prania e aktorëve dhe aktoreve që alternohen në skena ansambël dhe individuale do të ndihmojë në portretizimin e aspekteve të ndryshme të përvojës njerëzore, duke e bërë këtë shfaqje një përvojë intensive dhe tërheqëse, të aftë të stimulojë reflektim të thellë mbi gjendjen ekzistenciale dhe absurditetin e jetës.