Siderea është një performancë gjithëpërfshirëse dhe interaktive që ndërthur organikisht artin vizual, tingullin dhe inteligjencën artificiale gjeneruese. Një vepër e gjallë dhe në ndryshim, në të cilën teknologjia nuk është vetëm një mjet, por pjesë integrale e dramatizimit. Imazhet nuk përgatiten paraprakisht, por gjenerohen në kohë reale nga një sistem IA, që reagon ndaj të dhënave të performuesve, të muzikantëve, madje edhe të publikut.
Gjatë performancës, Igor Imhoff vepron si një interpretues vizual, duke manipuluar live tekstin dhe efektet digjitale. Paralelisht, Luca Maria Baldini dhe kuarteti Musica Nova ndërtojnë peizazhe zanore që ndërthuren me pjesën vizuale në një shkëmbim të vazhdueshëm mes audios dhe imazhit. Një sistem kamerash (infra të kuqe dhe pa tel) regjistron pranitë, lëvizjet dhe fytyrat, duke i integruar ato në rrjedhën krijuese.
Kodi që mbart të gjithë strukturën është shkruar nga vetë Imhoff dhe është projektuar për të qenë i zgjerueshëm, i gatshëm për të akomoduar zhvillimet e ardhshme teknologjike dhe modelet e reja të inteligjencës artificiale, të afta për të përmirësuar më tej aftësitë narrative të veprës.
Siderea është ndërtuar si një udhëtim, por nuk është një udhëtim linear. Është më tepër një kryqëzim fluid, shqisor, i cili zë fill nga një gjest i lashtë: ngritja e vështrimit drejt qiellit. Shfaqja hapet me vëzhgimin e kozmosit nga Toka. Shenjat e para të qytetërimeve të lashta, hartat astrale, shpellat ku janë vizatuar yjësi: këto janë imazhe dhe kujtime që rishfaqen si një jehonë e nevojës sonë të hershme për të kuptuar universin. Teknologjia moderne, me sondat, teleskopët dhe simulimet e saj digjitale, e amplifikon atë mrekulli të lashtë dhe na shtyn edhe më tej. Por sa më shumë largohemi, aq më shumë e kuptojmë se mbartim me vete kontradiktat tona. Edhe në hapësirë, shenjat e qytetërimit tonë mbeten të dukshme: konflikte, pabarazi, logjikë e shtrembëruar ekonomike. Më tej, udhëtimi bëhet i brendshëm. IA hyn në skenë si një vështrim alternativ, i aftë të transformojë trupat e interpretuesve në entitete hibride, të shtrembëruara dhe pothuajse të huaja. Por këta alienë nuk vijnë nga botë të tjera: ata janë pasqyra, reflektime digjitale të kompleksitetit tonë njerëzor. Publiku nuk mbetet jashtë. Një telekamera e lëvizshme e filmon, e përpunon, e transformon. Spektatorët bëhen gjithashtu pjesë e veprës, të transformuar në kohë reale në identitete të reja, të rigjeneruar nga inteligjenca artificiale, si figura aliene. Në këtë lojë pasqyrash, tjetri bëhet pjesë e vetes dhe anasjelltas.
Udhëtimi përfundon me një kthim. Por jo kthim në pikën e fillimit: kthim në një Tokë të ndryshuar, të banuar nga perspektiva të reja. I huaji i vërtetë nuk ishte diku gjetkë, por këtu, në vështrimin tonë, në aftësinë tonë për ta parë njeriun në forma të reja.
Siderea nuk jep përgjigje. Përkundrazi, na fton të bëjmë pyetje të reja rreth identitetit, tjetërsisë, teknologjisë dhe bashkëjetesës.